pierwszy dzień z reszty twojego życia

Mój wujek często mawiał, że dzisiaj jest pierwszy dzień z reszty twojego życia. Wszystko czym będziesz i co pod koniec życia będziesz wspominać zaczyna się tu i teraz, nie kiedy będzie cieplej/zimnej, kiedy dzieci podrosną, kiedy podatki zmaleją, kiedy premierem będzie X, Y czy Z. Sam żył według tego motto i kiedy tylko się dało oddawał się swoim pasjom i szukał nowych zainteresowań. Między innymi dlatego, że jak sam powiedział, bał się, że umrze młodo jak swój ojciec. Pomylił się tylko w tym, że umarł jeszcze młodziej.

Wujek był moim wielkim autorytetem. Do wszystkiego w życiu, a miał niemało, doszedł swoją pracą. Nie narzekał, nie marudził, specjalnie nie przejmował się tym co kto o nim sądził, tylko robił co uważał za słuszne. I kiedy miałam trzy lata pokazał mi Gwiezdne Wojny.

Kilka miesięcy temu doszłam do momentu, kiedy przestałam mieć już siłę płakać w poduszkę, że nie jestem tym kim chcę, nie mieszkam tam gdzie mi się podoba i nie wiem co dalej robić ze swoim życiem. Któregoś dnia wstałam rano znudzona sobą i swoim znudzeniem sobą. Pomyślałam, że jeśli setki wysłanych CV nigdzie mnie nie doprowadziły, to w końcu czas zmienić taktykę i czekać na dary losu.

Nie znoszę couchingowych gadek o wizualizowaniu swojego sukcesu, ani nawiedzonych zachwytów nad efektem pozytywnego myślenia. Ale dwie terapie z psychologiem nie pomogły mi zwalczyć symptomów łagodnej depresji. Zebranie się w garść poskutkowało od razu. Do or do not, there is no try. Tylko najpierw trzeba ruszyć się i wstać z łóżka. Wykonanie pierwszegp kroku jest najgorsze, później robi się tylko lepiej.

Jutro pierwszy dzień nowej pracy. Może będzie super, a może mi się wcale nie spodoba. Na razie nie będę robić tego co sobie wymarzyłam czyli całymi dniami tulać dinozaury i robić im słodkie focie. Ale to praca z ludźmi, którzy znają się na dinozaurach i znają innych ludzi, którzy znają się z dinozaurami. I kto wie, jeśli sprawię się dobrze może i mnie uda się jakiegoś spotkać? Każdy ma swoją ścieżkę do sukcesu. Niektórzy jak Zadie Smith są docenieni za młodu, inni, jak J.K. Rowling czy Andrzej Sapkowski stają się ikonami po dobrych kilku dekadach życia. Z pewnością jednak dinozaury wolą tulać ludzi zadowolonych z siebie niż naburmuszone mazgaje.

To naprawdę wspaniałe uczucie, kiedy nie mogę doczekać się jutra.

PS Widzicie o ile częściej ostatnio uśmiecham się na zdjęciach?