Einstein powiedział podobno,że szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów. Podobno, bo jeśli poszuka się źródła cytatu, okaże się nagle, że nikt go nie zna. Właściwie nie ma żadnego dowodu, że to powiedział. Właściwie wydaje się to sprzeczne z częścią jego poglądów. Ale właściwie był mądrym facetem, to też jest dosyć mądre, więc mógł to powiedzieć, no nie?
Czy jest to dosyć mądre? Jak to powiedział inny mędrzec, wiele prawd prawdziwych jest z pewnego punktu widzenia. Tym razem wiemy na pewno, że naprawdę to powiedział. Istnieje dowód w postaci fragmentu Gwiezdnych Wojen Epizodu IV Nowej Nadziei i Obi Wan zdecydowanie to mówi.
Przez ostatnie sześć dni z rzędu miałam temperaturę i nie mogłam spać w nocy, przesypiałam za to cały dzień. Dzisiaj temperatura minęła. Nie zrobiłam niczego nowego. Przez ostatnie osiem lat bloguję sobie spokojnie i blog rośnie, robi się coraz większy, bardziej się klika, powolutku, ale jednak do przodu. Za co Wam wielkie dzięki, ucałowania i ukłony. Przez ostatnie piętnaście lat wymyślałam pewną historię, w tym roku rozrosła się do rozmiarów przynajmniej władcy pierścieni, jeśli nie Harry’ego Pottera czy Gwiezdnych Wojen. Przez wiele miesięcy jej nie spisywałam, czasem siadam i spisuję, częściej nie, ale wierzę, że moment nadejdzie sam. Przez wiele lat nie mogłam iść do pubu czy sklepu czy zoo czy teatru i nie myśleć o tym, ile mogę dzisiaj wydać, żeby nie jeść do końca miesiąca mrożonej pizzy.
I tak dalej, i tak dalej.
Głęboko wierzę w ciężką pracę, wysiłek, próbowanie nowego, chwytanie okazji, przekraczanie strefy komfortu, próbowanie swoich sił jak najczęściej się da. I tak dalej. Coraz częściej czuję jednak, że to nie jest motywacja, a presja. Mocniej, więcej, bardziej. Jaki jest następny krok? Jaka jest nowa recepta na sukces? Jakim nowym pomysłem na siebie błysnę? Co innowacyjnego zaprezentuję światu?
Tydzień choroby, podczas którego nie zrobiłam absolutnie nic ze swoim życiem, blogiem, pracą, pisaniem czy w ogóle czymkolwiek, bo po prostu nie byłam w stanie, utwierdza mnie w przekonaniu, że nie muszę mieć od razu recepty na wszystko. Może właściwie wcale nie utwierdza, bo to nie jest znane mi przekonanie, tylko w ogóle nasuwa pomysł, że bez nieustannej innowacji i dodatkowego wysiłki wcale nie zginę marnie. Jeśli chwilę poczekam i popatrzę, też będzie dobrze. Brzmi to ogromnie patetycznie i, przede wszystkim, jak największy truizm świata, ale w kieracie, który sobie narzucam, wcale nie jest to taką oczywistą oczywistością. Zazwyczaj wyrzucam sobie, że czegoś nie zrobiłam, nie napisałam, nie zaplanowałam, nie zmieniłam. Że wciąż nie wiem kim chcę być. Jak sprawić, żeby moje życie było nie tylko dobre, ale fenomenalne. Żeby nie było tylko życiem, a najlepszą możliwą wersją życia. I topię się w presji tych decyzji, innowacji i zmian, męczę się ze sobą, ze swoim zmęczeniem, koniec końców nic z tego nie wychodzi poza płaczem i zgrzytaniem zębów.
W takich momentach lepiej iść na piwo. Albo dostać infekcji i mieć wypisaną receptę na antybiotyki. A potem poczuć jak wielką radość może sprawić sam fakt, że dało się radę przejść do końca ulicy i z powrotem.
