Niedawno na spacerze, koleżanka zapytała mnie ile mam płaszczy. Bo ma ochotę na nowy i nie wie czy nie przesadza. Aż się rozmarzyłam. Bo ja też kupiłabym sobie nowy płaszcz.
Płaszcze, kurtki, kożuchy i inne okrycia to jedna z najfajniejsza z rzeczy do kupowania. I najbardziej uroczysta jeśli nie brać pod uwagę specjalnych okazji. Ba, płaszcz sam w sobie jest okazją! Każdy głupi może sobie kupić T-shirt, spodnie czy bluzę. Płaszcz wymaga planu. Nie kupuje się go od tak, dla kaprysu. Przynajmniej tak wmawia mi mój wewnętrzny konsumpcjonizm.
Ile płaszczy już posiadam?
W przedpokoju wiszą dwa – sztuczne futro, w którym wyglądam jak pluszowy miś oraz retro kożuch. Mam go od dziesięciu lat. W szafie wiszą kolejne. Muszę się do niej przejść, bo nie pamiętam o wszystkich. Brązowy nonszalancki płaszcz (ze zdjęcia w nagłówku), zainspirowany jedną influencerką z instagrama. Jest fajny, chociaż nie wyglądam tak fajnie jak ona. Bo ona jest mała i chuda i blond. Ja nie.
Dalej – wełniany czarny płaszcz z COSa, który kupiłam, żeby być elegancką na spotkaniach w pracy. Czyli musiało to być przynajmniej trzy lata temu. Beżowy płaszcz zakupiony za 25 zł w taniej odzieży jeszcze na studiach, kiedy camel coat był największym trendem sezonu i internetu. Kiedyś wyglądałam w nim super, ręce, nogi, mózg na ścianie. Odkąd moje piersi zrobiły się większe po pierwszej ciąży, jakoś nie mogę się z nim dogadać. Płaszcz w kratę, na blogu pojawia się w okolicach 2012. Podobny przypadek do poprzedniego. Sylwetka jakoś mniej mi gra niż dawniej. Puchowa kurtka, kupiona kilka lat temu, kiedy na Londyn spadł mróz i potrzebowałam czegoś bardzo ciepłego. Zakładam ją jedynie na duże mrozy.
A to tylko opcje zimowe…
Bo jeszcze: parka – nagroda dla samej siebie za przyjęcie do pracy w Londynie, skórzana ramoneska wymarzonej marki, trencz tej samej marki w prezencie na święta od męża, trencz, który mam od prawie dziesięciu lat i chyba mi się już nie podoba, ale nie jestem pewna, granatowy płaszcz typu duster, chyba też coś około 2013. Kurta Cobaina, szara marynarka z H&M, kurtka przeciwdeszczowa do chodzenia w góry, cieniutka zielona kurtka letnia, kurtka jeansowa (no przecież must have i klasyka)…
Policzyłam, że mam około 16 okryć wierzchnich. Chyba. To nie tak, że wciąż kupuję nowe. Niektóre są ze mną od 10 lat. Większość od około pięciu lub więcej.
Zwykle chodzę w dwóch-trzech na zmianę. Nie noszę czegoś cały sezon, a następny sezon chodzę tylko w tym. W tym roku jestem brązową kuleczką, ciągle chodzę w misiu, kożuchu i brązowym płaszczu “na influencerkę”. Patrząc na instagram dochodzę do wniosku, że wyglądam cały czas tak samo. Cóż, mam szał na brązy.
Czasami mam ochotę już się czegoś pozbyć, a potem oglądam się w tym na starych zdjęciach i mnie zachwyca i już nie chcę się pozbyć. Czasami nawet się pozbędę, bo stare, bo dość znoszone, bo może wymienię na lepsze. A potem żałuję. Jak mojego znoszonego płaszcza marynarskiego, szarego płaszcza, który nosiłam dwa razy w roku czy ukochanego wyświechtanego sztucznego futerka…Nigdy Was nie zapomnę.
Dla porównania, mój mąż, minimalista jeszcze z czasów, gdy minimalizm jako trend nie był w planach, ma sześć…rzeczy. Zimowy płaszcz, grubą jeansową kurtkę, dwie sportowe kurtki do biegania/na siłownię, skórzaną ramoneskę i bomberkę Lacoste, którą dostał chyba jeszcze w gimnazjum (!!!). Zgadza się, nie jest kobietą, obywa się z mniejszą ilością rzeczy. Ale główną różnicą jest chyba to, że Ell nie robi sobie również zdjęć do internetu.
Bo przecież to patrząc na swój instagramowy feed wpadłam na to, że właściwie cały czas wyglądam tak samo. Nawet jeśli noszę na zmianę trzy płaszcze, to, jak wspomniałam, wszystkie są brązowe. Moja puchowa kurtka jest długa i zielona, a przecież ta fajna dziewczyna, którą obserwuję ma krótką i czarną, a szuka beżowej. W czarnej albo beżowej też byłoby mi ładnie…Czyż nie potrzebuję beżowej?
Tęsknię za moim wysłużonym marynarskim płaszczem. Ładnie by mi było w szarym wełnianym płaszczu w jodełkę. A długi kożuch? To już w ogóle marzenie…Fajnie byłoby mieć takie płaszcze, czyż nie? Skoro marzę o nich od lat to czyż nie powinnam sprawić sobie w końcu kolejnego retro kożucha? Czyż nie jest czas spełnić marzeń o zimowej kurtce jeansowej z futrzanym kołnierzem? Czyż nie wyglądałabym równie pięknie co inna influencerka w tym camelowym płaszczu lepszej jakości niż ten co już mam? Czyż…Czyż nie dobija się koni?
Cytując klasyka, porzućcie nadzieję wy, którzy tu wchodzicie.
CHCĘ WSZYSTKO.
Na szczęście jestem teraz w ciąży i we wszystkim wyglądam głupio, więc nie kupię płaszcza. Chociaż próbowałam. Wyglądałam w nim jak zawinięta w papier do pakowania ciężarówka, której wystarczy dołożyć wstążkę i położyć pod choinką jako prezent dla dziecka. Słodko, ale na pewno nie stylowo. Mniej więcej we wszystkim prezentuję się tak samo, więc prawie każdy zakup odsyłam do sklepu. Zakupy to w lockdownie jedna z moich ostatnich rozrywek…Tak, wiem, jestem niedobra. Tak, nawet czasem żałuję. Nie, nie umiem ich też sobie odmówić.
A Ty? Ile Ty masz płaszczy? Ile chcesz mieć? A ile potrzebujesz?
