Dobra, jesieniary. Nie mogłyście doczekać się jesieni, co? Wiem, że jesteście zadowolone. Wiem, że już palicie zapachowe świeczusie i popijacie herbatę pod kocykiem oglądając serial. Przejdzie Wam, kiedy przez dwa miesiące z rzędu będzie padać prawie codziennie i opijecie się już Pumpkin Spice Latte. Przejdzie Wam przy pierwszym przeziębieniu i kiedy zapomnicie już jak wygląda światło dzienne. Wtedy powiem “dobrze Wam tak” i “a nie mówiłam”.
Ale na razie jesteście całe podekscytowane. Więc korzystam. Czytajcie. Klikajcie. Piszcie swoje myśli. Róbcie, co chcecie. Ja mam focha.
🍂
Najżywsze jesienne wspomnienia mam z początku roku szkolnego w pierwszej klasie liceum. Wrzesień zresztą zawsze był ekscytujący jako powrót do przyjaciół, powrót do pewnego stałego świata, ale powrót jako osoba rok starsza, inna, z nowymi doświadczeniami. I nowym piórnikiem. I nowymi zeszytami. I nowymi długopisami. I nowymi ubraniami…Pamiętacie ekscytację planowania w co się ubrać przez pierwsze kilka dni szkoły? Nie? No, może o tylko ja.
Pamiętam, że pierwszego dnia lekcji w liceum miałam na sobie krótką oliwkową spódnicę po mamie, czarną bluzkę, oliwkowe podkolanówki w paski i, w końcu, glany! Po latach przymusu zmieniania butów, mogłam nosić glany codziennie. Na pohybel trampkom!
Pierwszy raz poczułam się naprawdę sobą i naprawdę fajna.
Oczywiście wkrótce minęło, ale te pierwsze wychuchane zestawy, może nieco przesadzone, sprawiały mi mnóstwo radości i wiele pamiętam do dzisiaj. Jeansy, sweter na Kurta Cobaina i trampki z namalowaną flagą brytyjską w pierwszym tygodniu drugiej klasy gimnazjum, na spotkanie z wakacyjną miłością, która rzuciła mnie kilka tygodni później. Czarny T-shirt, czarna rozkloszowana mini spódnica nałożona na jeansy wpuszczone w skórzane oficerki do kolan i skórzana sportowa torba z lat siedemdziesiątych, znaleziona w szafie mamy, do nonszalanckiego wożenia się przed ogólniakiem. Ta długa beżowa maxi spódnica i hipisowska bluzka uszyta przez mamę, w których legitymowała mnie policja na Fortach w Gdańsku w trzeciej klasie liceum (butelki wrzuciliśmy w krzaki). Mam pamięć do ubrań.
🍂
Jest prawdą, że jesienią wychodzą najpiękniejsze zdjęcia. Porównywalne jakościowo są tylko zdjęcia na śniegu przy bardzo dobrym świetle. Jednocześnie niezmiernie cieszę się, że lata temu zerwałam z szafiarstwem i blogowaniem o modzie opartym na zdjęciach mnie. Jesien i zmiana czasu na zimowy oznaczały wieczny wyścig z czasem, żeby zdążyć zrobić zdjęcia. O ile czasem tęsknię za wyginaniem się przed obiektywem w fajnych ciuchach (chociaż raz na jakiś czas się zdarza), tak w ogóle nie tęsknię za frustracją planowania. Ani za marznięciem dla ujęcia.
🍂
Muszę Wam coś wyznać. Nie znoszę Pumpkin Spice Latte.
W ogóle nie lubię kaw ze słodkim badziewiem. Mleko jest jedynym akceptowalnym dodatkiem. A i tak lepiej nie.
🍂
Miałam napisać, że nie ma czegoś takiego jak ZA DUŻO płaszczy na jesień, ale to nieprawda. Tak naprawdę wystarczy jeden. Byle był IDEALNY.
(Chociaż ja mam dwa bardzo dobre, kilka “w porządku”, kilka “meh” i kilka “kiedyś były super, ale w sumie już ich nie noszę”. Wszystkie oddałabym za IDEALNY)
🍂
🍂
To dopiero druga jesień w ciągu ostatnich pięciu lat, kiedy nie jestem w ciąży. Jest to spore pocieszenie.
🍂
(to wpis archiwalny, myśl już nieadekwatna, ale zostawiam ją, cieszmy się obecną wolnością)
Życie jest ekscytujące niczym rosyjska ruletka. Będzie lockdown? Nie będzie lockdownu? Jak ostry? Zamkną granice? Zamkną kawiarnie? Zakażą kontaktu z ludźmi? Zakażą wszystkiego czy tylko prawie wszystkiego?
Tego nie wie nikt.
(Chociaż jakby zamknęli teatry, to byłoby mi to na rękę, bo nie jestem w stanie kupić biletów na “Makbeta” w Almeidzie, wszystkie są wyprzedane i mi bardzo przykro, a tak byłoby mi mniej przykro…)
🍂
Jesienią czuję się bardziej atrakcyjna. O wiele łatwiej jest mi się ubrać tak, żeby się sobie podobać. Pod wieloma warstwami da się wciąż eksponować co uważam za ładne (czyli dół człowieka), jednocześnie chowając kompleksy (czyli środek człowieka). Pod czapkami łatwiej ukryć bad hair day, a makijaż jesienią przestaje wydawać się przesadzony, rzadziej wychodzi karykaturalnie. Tak, to kiedyś była moja ulubiona pora roku, lecz…
🍂
🍂
…jesieniarą przestałam być jesienią 2019 roku czyli mniej więcej wtedy, kiedy słowo zrobiło się popularne. To był czas, kiedy moje urodzone w grudniu 2018 roku dziecko jeszcze nie chodziło i musiałam popylać z wózkiem na spacerki w deszczu. Nigdy nie spędzałam tyle czasu co wtedy w kawiarniach. Miałam w małym palcu mapę kawiarni z bawialniami. W 2021 czekała mnie powtórka z rozrywki. Z jeszcze mniejszym dzieckiem. Więc nie. Nie za bardzo się cieszyłam…
🍂
To zawsze był czas, kiedy moje niemowlę uznawane było za mężczyznę, ponieważ nie nosiło różowej kurteczki tylko zieloną parkę. Ja też nie noszę różowych kurtek tylko parkę, prochowiec i brązowy płaszcz. Czy jestem mężczyzną?
🍂
Długo myślałam, jaka powinna być ostatnia myśl o jesieni, ale chyba po prostu taka, że kiedy robi się ciemno, to jest znak, że już najwyższa pora spać. Wczoraj byłam w łóżku chwilę po dwudziestej pierwszej. Wcześnie? Phi, było już od dawna ciemno. Za jakiś czas będzie ciemno już od piętnastej czy szesnastej. I to będzie znak, że już można spać. Tak jest i już. Nie ja ustalam reguły…
Do zobaczenia na wiosnę.
Wszystkie zdjęcia wykonała na przestrzeni sześciu lat Kat Terek
