Gdybym miała odpowiedzieć na to pytanie jakieś osiem lat temu stwierdziłabym, że sukces jest pracą w showbiznesie lub chociaż na jego obrzeżach, ewentualnie w telewizji i możliwością kupowania ubrań, które oglądam na stronach Vogue. Osiem lat temu wierzyłam, że studiowanie filmoznawstwa może mnie tam zaprowadzić. I pewnie mogło, ale nigdy jakoś nie chciało mi się postarać. Dzisiaj wiem, że praca w telewizji to ciężki kawałek chleba i dla większości pracowników nie oznacza tego, co mi się wydawało. Wymaga też wielkiego poświęcenia i jeszcze większej pracowitości, a i znajomości nie szkodzą. Czasem jednak można mieć to wszystko, a i tak skończyć z załamaniem nerwowym na kanapie u rodziców. Z perspektywy klitki w akademiku Vogue robił też większe wrażenie, niż robi na mnie dzisiaj z perspektywy pierwszej kanapy kupionej za własne pieniądze. Sam Vogue to trochę za mało.
Im jestem starsza tym mniej wierzę, że mogę wszystko. Może to i smutne. Wiem na pewno, że mogę więcej niż podejrzewam. Że jestem silniejsza niż sądziłam. I że jeśli mi się tylko chce, umiem osiągnąć rzeczy, które wcześniej pozostawały w sferze marzeń. Niestety to wszystko wymaga olbrzymich nakładów energii i pracy. Których się nie boję, ale których nie będę też marnować.
Podstawą sukcesu jest dla mnie chęć bycia sobą. Odkąd pamiętam zawsze chciałam być jak ktoś inny. Koleżanka, którą podziwiałam za to jak się ubiera. Dziewczyna na koloniach, która wydawała się tak kól, że bałam się do niej odezwać. Przyjaciółka. Sąsiadka. Nauczycielka. Blogerka. Czasem nawet chłopak. Te osoby były moimi prywatnymi influencerami, chciałam mieć wszystko to, co one. Trochę jak Utalentowany Pan Ripley. To cudowne zdać sobie sprawę, że nie chcę już być jak nikt inny. Mogę patrzeć na moje zdjęcie i myśleć sobie “tak chcę się ubierać”. Oh wait, przecież tak się ubieram. Mogę czytać mój blog (teoretycznie, tak naprawdę nie znoszę czytać własnych tekstów) z zadowoleniem, bo jest mniej więcej taki, jaki sama chciałabym czytać. To nie znaczy, że nie ma osób, które podziwiam, którymi się inspiruję i które mają na mnie znaczący wpływ. Ale nie mam poczucia braku. Zazdroszczę jedynie intelektu i pracowitości. Czasem szczęścia. Ale z tym mogę żyć.
Obecnie uważam, że sukcesem byłoby dla mnie robienie zawodowo tego co lubię najbardziej, brak konieczności chodzenia do biura i zarabianie tylu pieniędzy, żebym nie musiała o nich myśleć. Wbrew pozorom to nie oznacza bogactwa. Możliwe, że mam jego skrzywioną wizję, bo o prawdziwe bogactwo ocieram się rzadko, ale po tych otarciach wydaje mi się, że ma ono tendencję do ograniczania. Od pewnego momentu musisz zachowywać się tak, żeby nie zaszkodzić pieniądzom. Więc koniec końców wciąż o nich myślisz.
Nie będę udawać, moje ambicje są mniej wybujałe niż kiedyś. Może i nawet są banalne. Ale też mniej mnie frustrują. I przede wszystkim – są moje.
PS Tak zupełnie serio, potrzebowałam pretekstu, żeby pokazać zdjęcia w płaszczu. Fajny, nie?
