Uśmiechnij się do siebie

Miesiąc temu byłam w tragicznym nastroju. Napisałam wtedy taki tekst:

Czasami łatwiej jest tkwić w beznadziei niż walczyć o utrzymanie się na jej powierzchni by nie opaść na dno. Bynajmniej nie jest tam dobrze, ale po długim czasie spędzonym w tej okolicy jest…znośnie? Do wszystkiego można się przyzwyczaić.
Łatwiej taplać się w mule niż wychylić głowę na powierzchnię, ujrzeć inny, lepszy świat, w którym można byłoby żyć pełnią życia i być radosnym, zdrowym człowiekiem, a potem opaść. Może nie na samo dno, ale w nieprzyjemną przestrzeń pomiędzy. Miejsce, gdzie widzisz jak blisko już do dna, jak daleko do powierzchni.

Myślę sobie, że przecież trzeba walczyć. Na tym polega życie. Na tym polega człowieczeństwo. Ale najbardziej chcę nie musieć już tego robić. Nawet jeśli to oznacza ostateczne utonięcie.

Wczoraj podjęłam decyzję, żeby więcej nie wypływać. Ta decyzja boli, ale mniej niż lęk przed bólem dalszej walki. Wiem, że to zła decyzja. Paradoksalnie – mam nadzieję, że w niej wytrwam.

Kiedy teraz na niego patrzę, przechodzą mi ciarki. Rozumiem, co wtedy czułam. Rozumiem dlaczego. Byłam wyprana gwałtownymi emocjami, chciałam schować się w najgłębszej dziurze i nigdy z niej nie wyjść. Gwałtowne emocje to nie jest jednak najgorsze, co może spotkać. Kiedy adrenalina i rozpacz opadają, można podźwignąć się, otrzepać i uśmiechnąć. Płynąć dalej, mniej lub bardziej koślawo, ale do przodu. Gorszym zagrożeniem jest właśnie ta dziura, ucieczka w smutne wycofanie i rezygnację. Jedną z traumatycznych scen filmowych mojego dzieciństwa było utonięcie konia Artaxa na w Niekończącej się Opowieści. “Wszyscy wiedzieli, że temu kto udaje się na Bagna Rozpaczy nie wolno poddać się smutkowi, bo wtedy utonie”, mówił lektor. Nie umiem zliczyć ile razy w życiu bywałam Artaxem.

Rozmawiałam o płaczliwej sytuacji po raz setny z mężem, kiedy nagle rzucił filozoficznym frazesem “ty decydujesz, jak bardzo coś cię definiuje”. Buńczucznie odparłam, że w takim razie decyduję, że definiuje mnie to okropnie bardzo. Po czym nagle uznałam to za bardzo nudne i jednocześnie bardzo zabawne. I zaczęłam się śmiać. Zaraźliwie, tak że oboje turlaliśmy się ze śmiechu. Chwilę później rozmawialiśmy już o puchatych kotach czy jakichś innych najważniejszych rzeczach na świecie.

Daleka jestem od tego, żeby powiedzieć, że wyjście z załamania, depresji, traumy i innych nieprzyjemności to kwestia podjętej decyzji i zwizualizowania sobie lepszych czasów.

To tak nie działa. Znalezienie w sobie siły na to, żeby pomyśleć chociaż na chwilę, że może być lepiej, że warto zawalczyć, może być jednak początkiem czegoś dobrego. Większość ważnych i dobrych decyzji podjęłam dlatego, że znudziło mi się bycie smutną. Nie pokonałam w ten sposób depresji, ale zmusiłam się do poszukania pomocy. Nie zostałam nagle ekstrawertyczką, ale powolutku udało mi się zbudować jakieś poczucie wartości i choć wciąż potrzebuję długich chwil sama ze sobą, inni ludzie o wiele mniej mnie bolą. Nie spełniłam marzeń i nie odnalazłam absolutnego szczęścia, ale usunęłam elementy, które mnie unieszczęśliwiały. W tej chwili bywa mi smutno i źle i to jest w porządku. Wyrzucam to z siebie, daję sobie chwilę na przeżycie smutku i czekam, aż minie. Kiedy tylko widzę coś, co pozwala mi z niego wybrnąć, chwytam okazję.

W którymś momencie zaczęłam czuć, że przylgnęła do mnie łatka “tej blogerki od depresji”.

Ponieważ żywię wielką nadzieję, że mam jednak do zaoferowania światu coś więcej niż tylko swoją depresję, ta łatka zaczęła mnie bardzo irytować. Mam wrażenie, że złość na nią jest dla mnie świetnym mechanizmem obrony przed kolejnym epizodem. Kiedy czuję, że coś jest nie tak, a od czasu do czasu czuję, motywuje mnie do zmobilizowania wszystkich dostępnych sił i walki o siebie. Wszelkimi możliwymi sposobami. Póki co daję radę.

A to już jakiś start.